Коли іду до своіх респондентів, то каждый раз дознаю ся штоси такє, чого не знала-м перше ци чого-м ся не сподівала. Тым разом (окрем, розуміє ся, ріжной інформациі о селі Мысцова) дознала-м ся, як буду выглядала, кєд дожыю до вісемдесяткы. Тото видите на знимці, де сіджу коло нашой респонденткы. Видите, якы мы подібны?

Моя баба Каська походила з недалекой од Мысцовы Терщаны, дідо Іван ― з Тылявы, мали сме родину в околичных селах. Не диво, же ту, в самым центрі лемківской землі, находиме подібны антрополоґічны типы. Не диво, же в пані Юлиі з Мысцовы однаходжу себе…

А цікаво, звідую себе - як бы поточыло ся моє жытя, кєд бы я так, як пані Юлія Хаць (по мужу Колдра), вродила ся в 1933 році, кєд бы пережыла шіст місяців фронту, траґедию в родині, пак выселіня і вшытко, што выпало на єй долю? Як бы-м дала сой раду? Ци не заламала бы-м ся в такых обставинах? Ци лишыла бы-м ся такым добрым, щырым і побожным чловеком, як она?

Дітячы рокы, школа, парушуты і самольоты, сельскы ґазды і ґаздыні, майстры до вшыткого, вічна робота на ґаздівці, жытя вчас фронту, мысцівскы партизанты, січовикы, і дуже вшыткого… Але не вшытко, бо буде і продолжыня.