Барз часто Лемкы в якысий спосіб хотят утримати в памяти рідну землю, рідне село ― такє, як го лишали. Затримати в памяти і для себе, і для своіх діти, внуків, близшой і дальшой родины, жытелів свого села. Хтоси рысує його схему в зошыті, хтоси малює сой, або робит макєту свойой хыжы, хтоси пише спомины, хтоси ― вершы, а хтоси выдає цілу книжку про своє село.

Мария Попівчак нарысувала Волю Цеклиньску на долгым-предолгым папери. Поставила гев кажду хыжу, підписала назвиско ґазды, а навет як повідали «до хыжы», нарысувала навет сад плебаніі, а в ним ― кресло, де любил сідити єґомость. А до того, доліпила карткы, де додала спис жытелів. Коли посмотрит на тото, чує ся гейбы дома. Медже своіма. В своім лемківскым світі.

Смотриме на тоту мапу села і бесідуєме про Волю Цеклиньску. О ній оповідают мі сестры Мария Попівчак і Анна Быченко (дві з дому мали назвиско Цап, пак на желаня стрыка, Михала Доньского, змінили го і зробили ся Доньскы). Оповідают тіж о своій родині, о Даниляках, Цапах, Доньскых… Тоту цікаву оповід не змістили сме в єден проґрам, зато подаєме днес продолжыня.