Сідиме в львівскій кавярни. Іван Кушнір пє гарбату, я выбралам каву. І бесідуєме о давных часах… О пятдесятых, шістдесятых роках, коли іщы жывы были давны традициі, коли Русины, переселены з Бонарівкы до Станиславівской Oбласти, міцно тримали ся свого - а найперше свого слова, свойой пісні. О 1969 році, коли Іван скінчыл Львівску Консерваторию і коли нараз зъявили ся дві «Лемковины» ― єден ансамбль в Народній Польщы, другій – зорґанізуваный в Радяньскій Украіні. О 1974 році, коли Івана Кушніра попросили рядити хором «Лемковина» в селi Рудно. І о дальшых роках творчой працы з тым колективом - певно, другым по сестрах Байко символом лемківской культуры, лемківской пісні в Радяньскым Союзі.

Перша част бесіды, о початках. На другій раз - о найбільшых успіхах «Лемковины» з села Рудно, о выступах за границьом, на лемківкій земли…