На знимці з 1945 р. видиме остатній Великден, коли жытелі села Розділя іщы не были розділены. Одраз по Великодни велика част буде переселена на схід. Тоты, якым хотіло ся вірити, же іх уж не выженут, будут депортуваны на захід. Але ту они іщы разом. Єст ту на знимці і маленька Ользя Пыж. Тішыт ся, бо свято, бо яр, бо уж не стріляют, бо вернули з Німец старшы братя, але і засмучена, бо тот Великден інчый. Пыжы уж не придут урочысто зо свяченым до свойой хыжы, бо она згоріла. А коли привезут іх до кіровоградской области, то войдут в інчу хыжу, цілком неподібну до той рідной. І дале уж вшытко буде неподібне до того, якє было дома…

Ольга і Василь Дзямы, котры жыют в Винниках коло Львова, споминают о воєнным часі на Лемковині, о выселіню. Жена о своім Розділю, а муж о рідній Мацині Великій. Пан Василь оповідат о так званых репатріантах, якы вчас фашыстовской окупациі замешкали в лемківскых селах. Кым были, што робили, одкале пришли – нераз то была загадка. І даколи єй мож было розгадати цілком припадково і несподівано…