Во вшыткых творах, выконуваных на сцені районного Народного Дому, мала бы звучати тема рідной землі - так записано в проґрамі. Ту має быти представлена пісня (не лем народны співанкы, но і авторскы), танец, поезия краів, з якых по ІІ Світовій Войні выселено люди на Радяньску Украіну: Холмщыны, Підляша, Надсяня, Любачівщыны. І, ясна річ, Лемковины.

Може вам здає ся, же ту єст мало лемківского, бо гейбы лем пята част, але направду єст інакше. Як раз на фоні культуры тых земель лемківска культура выріжнят ся і все выглядат на фестівали богатше, цікавше, барже кольорово і выразні. Часто лемківскы співанкы выконуют і не Лемкы - бо они вшыткым барз ся подабают. Зато з присутністю лемківской культуры ци бодай лемківской співанкы, не єст проблем. Проблемом того конкурсу - назагал, а не лем в лемківскым сеґменті - єст радше не кількіст, а якіст творів, якіст выконаня, проблемом єст, же не раз выконуваны творы не мают жадного стосунку до темы фестівалю.

Ту берут участ і дорослы, і діти, а і солісты та ансамблі і хоры. Конкурс єст барз демократичным і праві каждый може в ним взяти участ. Але, ясна річ, перемагают найліпшы (і все достают файны нагороды). Переважні участникы приходят з львівской области (іх найбільше), волыньской, рівненьской, івано-Франківской, тернопільской.

Тым разом вшыткы участникы колядували, щедрували, і нераз то были шыроко знаны коляды, а нераз направду ориґінальны.