Ідеме днеска до пересічной лемківской родины, до пані Ірины і пана Михала. Нашы «пересічны Лемкы», розуміє ся, жыют в «лемківскій столици» - в Монастырисках; походят, певна річ, з Крениці, як переважна част монастырискых Лемків; мают типово креницкє назвиско Громосяк і памятают Никыфора. Іх доля барз подібна до інчых выселенців. Але на тым типове ся кінчыт, а зачынат ся індивідуальне, своє - і зато все цікаво слухати оповіди чловека про його жытя, його мысли, його погляды.

…Хоц минуло тілько років, але коли пані Ірина споминат, як пращали ся з рідном земльом, в очах зъявляют ся слезы. В єй родині все бесідувано о тым, же вернут на Лемковину, але днес ім уж кус пізно. Єдно, што ся лишыло тепер - выховувати в лемківскым дусі діти, внукы, правнукы; плекати ту, в Монастырисках, в Украіні, лемківску бесіду і культуру. І тото, вера, тіж барз важне.