Анна Стецяк, яку видно на знимці, оповідат, же добрі памятат рідну Балутянку. Памятат, як там дома мама єй різбила, а купці приходили за маминыма творами… А коли переселили іх до Гутиска, до тернопільской области, мама ниґда уж нич не вырізбила. Може і не мала інспірациі, хоц природа ту так подібна до лемківской… Зато інчы майстры з Балутянкы і Вількы, якы заселили Гутиско, а было іх не мало і не дуже - ціле село! - одраз яли ся давного ремесла. Кєд бы не оно, як бы дали сой раду в новых, нелегкых условях? Ах, то были часы! Яка то пришла мода на лемківску різбу! Не было мешканя, де не было бы орла, хыжочкы ци інчого «лемківского сувеніру»!