Штефан мал штонайменьше єденадцет років, коли вмерла мама, і уж вшытко розуміл… Як же смутно, як тяжко жыти без мамы! Він найстаршyй, тепер часто мусіл пильнувати братів і сестру. Няньо обіцял, же скоро приведе ім другу маму, і же она буде добра, але цілком інакша… І так ся стало: тато привюл маму Ганку з Вірхімкы… Добра была, але цілком не така. А іщы друга мама привезла зо собом великы-превеликы кросна. Цілу зиму, як зачаруванyй, смотріл Штефцьо на ниткы, же фурт рушали ся то горі, то втікали долов…. Нова мама знала прекрасні ткати, нихто так не знал! Она помалы вчыла Штефця, як то ся робит, давала йому самому пак спрібувати…