З рідной Балутянкы Михал Михайлишын памятат не барз дуже. І тоты спомины одходят дале і дале… Лем єдно вражыня такє яскраве, же міцно тримат ся в памяти доднес. Він, маленькый цілком хлопец, входит до церкви – і видит над собом величезный церковный свічник – павук. Формы, кольоры, блищачы конары того незвычайного чар-дерева барз вразили дітину, чутливу на красу світа. Може, уж товды пробудил ся в нім поета? А може, тото вражыня так міцно засіло в голові, як якысый образ раю, бо пришло му лишыти рідну Балутняку… Бесідуєме власні о тым, як мешканці Балутянкы выіжджали з рідного села до Радянского Союза.