Днесь єм по може трьох роках стрітнув єдного знамого. По дакілько речінях, котры сьме собі вымінили тіпу „як ся маш“, або „одкыль ідеш“, мі знамый повів: „Вы сьте добра меншына.“ Радість з такой похвалы ня перешла скоріше, як мі стигла перейти цілым тілом, бо такой за тым наслідовало: „Вы нич не хочете. Собі робите свою културу, співате, але вшыткы знате бісідовати по словацькы а не жадате все дашто як Мадярі або Циґаны.“ Не повів єм на то нич. Предці лем стояв з новов купленов шпортовов пушков, што мі не давало істоту мойой беспечности а по друге, з „добрым Словаком“, котрый має стереотіпны думаня о меншынах, є і так даремно о такых справах бісідовати. Але то, што мі повів, роскрывать чоловіку два важны образы. Першый є образ обмедженого думаня о меншынах а тот другый є образом того, о чім є досправды наш мешыновый русиньскый жывот на Словеньску.