Вєдно з кінцьом школьского рока пришла про україньску, ці „русиньско-україньску“ меншыну смутна вість. Далшы дві школы з навчальным языком україньскым кінчать. Є в них мало дітей і Словакія з довгодобого горізонту ани не мать дяку даякым способом підпорьовати малокласны школы. Лем тыждень перед тов справов єм мав можливость чути анкету, в котрій ся участных україньского фестівалу у Свіднику просили, як оцінюють тогорічный 60. юбілейный річник. Векшына тых, котры одповідали, самособов фестівал хвалила до небес. Не бісідовало ся о штораз низшій участи людей і далшых „неприємных“ реалностях. Аж на єдного пана, котрый повів, же найвекшый проблем є в тім, же сьме ся зачали ділити на дві народностны меншыны. І тым ся ліквідуєме. Реаґовав так якбач і на то, же реално видів, як фестівал упадать нелем кількостьов позерачів, але і якостьов.